Onderweg naar Zuid-Europa lopen we tegen ons eerste first world problem aan: geen WiFi! We prijzen ons gelukkig dat roaming niet meer zo duur is, surfen het net af op 4G en ik typ dit stukje op de telefoon. Er schijnen mensen hele boeken te schrijven tijdens het forensen, dus een paar woorden zou geen probleem moeten zijn. Het typen lukt aardig, ondanks de vanavond geconsumeerde wijn. Zeker omdat Apple alle woorden aanvult of verbetert. Het is de inspiratie die ontbreekt. Na kilometers asfalt én een schnitzel als een deurmat zijn er maar bar weinig onderwerpen die me boeien of waarover ik wil schrijven.

Elke dag schrijven was het doel en geen WiFi mag geen belemmering zijn. Maar stél nou dat we geen internet hadden? Ik kan kan me er bijna niks bij voorstellen. Wanneer was de laatste keer dat we langer dan 24 uur niet online waren? Hoe zou het zijn om eens een tijdje offline te gaan? Een dag, een week? Overleven we dat? Hoe geven we onszelf een houding als we ergens staan te wachten? Wat doen we als we de weg kwijt zijn? Zou onze betrokkenheid bij de wereld minder worden? Of maken we ons dan eindelijk druk om dingen die er echt toe doen? En verliezen we weliswaar de blik op de wereld maar zien we wat er direct voor ons ligt?