We zijn een paar dagen in Zuid-Limburg, op een steenworp afstand van de plaats waar ik kwam wonen toen ik zo oud was als onze kinderen nu zijn. Opeens begrijp ik wat er in een achtjarige omgaat. Terwijl ik aanwijs waar ik op school zat, waar mijn vriendinnetjes woonden en waar ik sportte, realiseer ik me dat dit precies de dingen zijn waar het leven van James en Emma om draait. Alles is overzichtelijk, je bekijkt de wereld door het filter van school en je ouders, wandelen is saai en het leukste van de vakantie is het zwembad.

Ik zie ook dat ik vroeger meer ruimte had; nu zitten we er als ouders veel meer bovenop. Vanaf het moment dat ik hier kwam wonen ging ik alleen naar school. Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders me ooit hebben gebracht, of dat ze actief waren op school. Ik fietste naar de winkel, ik maakte mijn zakgeld op aan onbenullige dingen en was na school vaak met vriendinnetjes op pad. Ik vraag me af of mijn ouders altijd precies wisten waar ik was. Nu zie ik overal gevaar, een zelfstandig tripje naar de bakker of de ijscoman vind ik al spannend. Terwijl het op deze leeftijd juist belangrijk is om de wereld steeds iets groter te maken. Net als ik destijds zijn onze kinderen toe aan meer vrijheid. Nu wij nog.