Een van de opdrachten tijdens de NLP training gisteren was elkaar lang in de ogen kijken. Dat voelt in het begin ongemakkelijk, want hoe vaak gebeurt het dat we echt langdurig oogcontact hebben met iemand anders? Er gaan meteen allerlei gedachten door je hoofd, variërend van “wat is het nut hiervan?” en “waarom doe ik dit eigenlijk?” tot “doe ik het wel goed?” Je wil lachen, knikken, wegkijken of bewegen om toch een soort afstand te houden. Het is interessant om te onderzoeken wat je doet als het ongemakkelijk wordt. Lukt het om bij jezelf te blijven en op zoek te gaan naar waar dat gevoel vandaan komt? Of richt je je meteen op de ander, om die persoon op zijn gemak stellen en vooral niet met jezelf bezig te zijn?

Projectie

Mijn natuurlijke neiging is om me meteen op de ander te richten Gelukkig had ik deze oefening al ooit gedaan, dus het ongemak was er grotendeels af. Nu had ik andere gedachten, hele analyses eigenlijk, van wat ik meende te zien. Maar eerlijk gezegd heb je nooit een idee van wat er in de ander omgaat. Ze zeggen dat de ogen de spiegels van de ziel zijn, maar het is niet de ziel van de ander die je ziet. Wie ongemak, verdriet, hardheid of warmte denkt te bespeuren, is bezig met gedachten lezen. Wat je ziet is niet van die ander, maar van jezelf: jij projecteert iets. [Bij projectie probeert iemand eigenschappen of emoties van zichzelf te ontkennen, verbergen of verdringen door deze toe te schrijven aan iets of iemand anders] Iedereen zal verschillende dingen zien en dus is het zeker de moeite waard om op te merken wat je ziet. Bedenk dan wel dat wat je ziet de spiegel is van jouw ziel.

Om terug te komen op een van mijn eerste blogs, ook deze oefening werkt goed bij zelfcoaching. Kijk iemand lang in de ogen en kijk wat er bij jezelf gebeurt: dáár heb je iets te doen.