Schrijvende collega Inge had op LinkedIn een mooie blog geschreven over verandering. Soms zijn we zo gericht op het realiseren van ons doel, dat we alleen maar kunnen zien wat er nog allemaal moet gebeuren. Af en toe te wisselen van perspectief helpt om te zien wat we al gerealiseerd hebben.

Ik las haar blog en moest meteen denken aan de Deense filosoof Kierkegaard. Had ik zijn bekende quote “het leven wordt voorwaarts geleefd maar achterwaarts begrepen” niet in een van mijn eigen blogs gebruikt? Ik bladerde wat door mijn website heen en vond de quote in “De commencement speech: advies aan je jongere zelf”. Een van mijn betere stukken waar ik eigenlijk best trots op ben. Ik las het nog een keer door en opeens schoot het door mijn hoofd: wat heb ik eigenlijk al veel geschreven.

Door Inges blog over verandering van perspectief, zag ik mijn eigen schrijverij in een ander licht. Ik ben zo ontzettend gericht op wat niet goed is, wat beter kan, wat nog moet en wat niet af is, dat ik niet zie wat wél goed is. De afgelopen maanden had ik last van gebrek aan tijd en inspiratie en dat knaagt: ik vind wat ik schrijf niet goed genoeg. De korte inleidingen die ik schrijf bij TED-talks en andere filmpjes vind ik te makkelijk en eigenlijk verlang ik er steeds meer naar een punt te zetten achter mijn schrijfmarathon. En zo kijk ik dus alleen maar vooruit naar 23 maart: op die dag eindigt de dagelijkse worsteling van ‘ik moet nog schrijven’.

Nu ik terugkijk vraag ik me echter af of dagelijks schrijven wel zo’n worsteling was. Ik heb het mezelf niet makkelijk gemaakt door elke dag, ook tijdens vakanties, feestdagen of onderweg te willen schrijven. Maar ik heb er ook veel plezier aan beleefd en het heeft me in diverse opzichten veel opgeleverd. Inge schrijft: “met de blik naar achteren voed je de verandering, voed je jezelf”. En dus besluit ik dat op 23 maart mijn blogmarathon weliswaar eindigt, maar dat op 24 maart het volgende hoofdstuk begint.