Ik merk dat de activist in mij zich begint te roeren. Ik had een heel stuk over de buitensporige beloning van ING topman Ralph Hamers in de pen, maar die bewaar ik voor morgen want ik heb vandaag geen zin meer om erover na te denken. Iedereen verdient loon naar werken, maar een loonsverhoging van 50% is gewoon ordinair graaigedrag. En dat is het laatste wat ik er vandaag over schrijf, want er is een andere ongelijkheid waar in het kader van internationale vrouwendag de schijnwerper op moet worden gericht: het ongelijk belonen van mannen en vrouwen. Dat is raar en achterhaald en niet iets waarover we onze schouders met een ‘zo is het nou eenmaal’ kunnen ophalen. Het is toch ook eigenlijk heel vreemd dat mánnen accepteren dat vrouwen gemiddeld 16% minder loon ontvangen voor gelijkwaardig werk. Je wil als man toch ook dat je eigen vrouw of vriendin eerlijk beloond wordt?

Vrouwen kunnen prima voor zichzelf opkomen, maar iets wat al zo lang en zo structureel scheef zit in de maatschappij is niet zomaar op te lossen. Laten we een voorbeeld nemen aan Canada, waar de regering van premier Trudeau zich hard maakt voor gelijke beloning van mannen en vrouwen. De overheid neemt daar het voortouw met de implementatie van een nieuwe wet die gelijke betaling afdwingt in de publieke sector. Door zelf het goede voorbeeld te geven hoopt men dat alle werkgevers na gaan denken over de onderwaardering van hun vrouwelijk personeel.

Tja, leading by example. Van onze eigen minister-president hoeven we dat voorlopig niet te verwachten. Zijn VVD loopt niet warm voor wetgeving rond gelijke beloning. Daarnaast is in zijn kabinet slechts eenderde van de VVD-bewindslieden vrouw. Als de eindbaas van Nederland het zelf al niet weet op te lossen, hoe kunnen we dan verwachten dat bedrijven en organisaties dat wel gaan doen?