Ik zou vandaag schrijven over de royale loonsverhoging die ING topman Ralph Hamers dit jaar in de schoot geworpen krijgt, maar dat is eigenlijk alweer oud nieuws. Half Nederland en de politiek zijn al over hem en commissaris Jeroen van der Veer gevallen, wat valt er nog over te zeggen? Ik kan alleen nog mijn verbazing uitspreken over hoe makkelijk het is om hoge salarissen nóg hoger te maken. De transparantie die de corporate governance code oplevert heeft als keerzijde dat de top van het bedrijfsleven precies weet hoe er elders beloond wordt. Dat geeft een geweldige onderhandelingspositie waar de mededingingsautoriteit op zijn minst de wenkbrauwen bij zou moeten optrekken.

En dan was er vandaag ook nog Schipholbaas Jos Nijhuis die de dag na Internationale Vrouwendag meende bij te moeten dragen aan de discussie rond het vrouwenquotum, door aan te kondigen dat zijn opvolger sowieso een man wordt. Om de balans in de Raad van Bestuur te bewaren, want anders zitten er meer vrouwen dan mannen in. En Schiphol had toch al genoeg gedaan voor de vrouwenzaak door twee vrouwen in de RvB te benoemen? Gelukkig is een goed deel van Nederland (mannen én vrouwen) ook alweer over deze uitspraken gevallen, dus ook daar heb ik weinig aan toe te voegen.

In plaats daarvan kijk ik naar de documentaire over snowboardster Bibian Mentel. Deze olympisch kampioene, maar een jaar jonger dan ik, overleefde negen keer kanker en staat nu aan de vooravond van haar tweede Paralympische Spelen. Een powervrouw die met een inspirerende hoeveelheid optimisme en doorzettingsvermogen geniet van elke kans die het leven haar biedt.  Thijs Zonneveld schreef in het AD: ‘Als sporters een voorbeeldfunctie hebben, dan is die van haar er eentje om in te lijsten en op te hangen in het Rijksmuseum.’  Of om de balans in welke bestuurskamer dan ook ten goede te veranderen.